Bób: Skarbnica witamin i niskokaloryczne urozmaicenie posiłków

Bób to warzywo, które wyróżnia się najmniejszą zawartością kalorii spośród wszystkich dostępnych na rynku strączków. Jest jednym z najstarszych plonów uprawianych przez ludzi i stanowi prawdziwe źródło witamin. Ponadto, skrywa w sobie aminokwas, który pozwolił na opracowanie efektywnego leczenia choroby Parkinsona.

Na obszarach otaczających Morze Śródziemne, bób był uprawiany od niepamiętnych czasów. Przypuszcza się, że jego uprawa rozpoczęła się już w epoce neolitu. Dowodem na to są znaleziska archeologiczne z Jerycha. Kolejne ślady obecności bobu datowane są na lata 2500-2300 p.n.e., a znalezione zostały w Starożytnym Egipcie. W tamtym okresie, bób pełnił funkcję sakralną, będąc traktowanym jako „pokarm dla zmarłych”. Z tego powodu jego konsumpcję unikali zarówno kapłani egipscy, jak i pitagorejczycy. Pliniusz Starszy wspominał z kolei, że Rzymianie umieszczali bób na szczycie swojej listy preferowanych strączków. Badania ruin Troi zaowocowały odkryciem nasion bobu.

W erze biblijnej, bób odgrywał ważną rolę w produkcji chleba – prorok Ezechiel wspomina o dodawaniu mąki z bobu do ciasta. Bób dostarczał ludziom cennych składników odżywczych, dzięki czemu często był spożywany podczas długotrwałych oblężeń twierdz.

Odkrycie aminokwasu – lewodopy w latach 1910-1913 było możliwe dzięki badaniom nasion bobu. Początkowo nie przypisywano mu żadnych specjalnych właściwości, jednak okazało się później, że jest on efektywnym środkiem terapeutycznym w leczeniu choroby Parkinsona. Od 1961 roku lewodopa jest stosowana w medycynie. W organizmie pacjenta ulega ona przemianie w dopaminę, której niedobór jest typowy dla osób cierpiących na Parkinsona. Bób, jako naturalne źródło tego aminokwasu, może być używany jako uzupełnienie tradycyjnego leczenia tej choroby.