Właściwości lecznicze cynamonu i hodowla imbiru w warunkach domowych
Prawdziwy skarb natury, cynamon, jest nieodłącznym elementem zarówno wschodniej jak i zachodniej medycyny. Jego szeroko rozpoznane właściwości pomagają w redukcji różnorodnych problemów związanych z układem trawiennym. Opisany jako środek przeciwwzdęciowy, cynamon jest ceniony za swoje zdrowotne cechy, takie jak działanie przeciwzapalne czy antybakteryjne. W ajurwedyjskich metodach leczenia istotną rolę odgrywa olejek z kory cynamonowej, który jest stosowany do zwalczania wzdęć i innych dolegliwości trawiennych. Cynamon, dzięki swoim właściwościom grzewczym, poprawia przepływ krwi oraz zwiększa poziom tlenu we krwi, umożliwiając tym samym walkę z chorobami. Do łagodzenia problemów żołądkowych wystarczy dodać trochę cynamonu do ulubionej herbaty.
Nie tylko na problemy z układem trawiennym cynamon ma zbawienny wpływ. Badacze naukowi analizują jego przeciwutleniające właściwości w kontekście potencjalnej ochrony przed chorobą Alzheimera i innymi rodzajami demencji. Aldehyd cynamonowy, związek odpowiadający za jego charakterystyczny słodki aromat, oraz epikatechina, potężny przeciwutleniacz obecny także w jagodach, czerwonym winie i czekoladzie, mogą chronić przed stresem oksydacyjnym uszkadzającym białko tau, kluczowe dla rozwoju demencji. Należy jednak pamiętać, że do tej pory badania te były prowadzone jedynie na myszach, szczurach i w szalkach Petriego.
Imbir lekarski (Zingiber officinale), bylina z rodziny imbirowatych, choć obecnie dziko już nie występuje, jest hodowany na plantacjach na terenie Azji, Ameryki Łacińskiej, Afryki czy Australii. Używane w kuchni kłącze imbiru ma wiele zastosowań – od przyprawy po kosmetyk. Zingiberol, składnik olejku eterycznego imbiru, daje mu słodki, drzewny aromat, natomiast substancje żywiczne odpowiadają za jego trochę palący i gorzkawy smak.
Chociaż imbir można kupić na rynku w różnych postaciach – świeżej, mielonej czy marynowanej – niektórzy decydują się na domową hodowlę. Tworząc takie warunki, imbir bengalski (Zingiber rubens L.) może rozkwitnąć swoimi podłużnymi, ciemnozielonymi liśćmi, kwiatami w różnorodnych kolorach oraz mięsistymi kłączami. Warunki do uprawy są proste – wystarczy zapewnić roślinie odpowiednio dużo ciepła i wilgoci. Wystarczy zasadzić kiełkujące oczko kłącza w próchniczo-gliniastej ziemi, umieścić nasadę w ciepłym i słonecznym miejscu, delikatnie podlać i nałożyć na doniczkę foliowy worek, by stworzyć efekt mikroszklarni. Idealna temperatura to około 25 stopni Celsjusza. Po kilku dniach imbir powinien urosnąć korzenie, a po około 6 tygodniach – zielony pęd. Po tym czasie można zdjąć worek z doniczki i rozpocząć nawożenie płynnym nawozem co 3 tygodnie, pamiętając przy tym o regularnym podlewaniu i zraszaniu rośliny.
Pochodzenie imbiru jest nieznane, choć przypuszcza się, że pochodzi on z gór wschodnich Himalajów w Azji Południowej. W starożytności uważano go za panaceum – lekarstwo na wszystkie choroby. Znany był również ze swojej uniwersalnej sile leczniczej – višvabhésad. Jego zdrowotne właściwości odkryli mieszkańcy starożytnych Indii, Chin i Arabii. W szóstym wieku przed naszą erą jeden z wybitnych indyjskich lekarzy chwalił się cudownymi mocami rośliny, określając ją jako sringavera – „w kształcie rogu”. Najstarszy chiński zielnik zaliczał imbir do leków, które mogą złagodzić nawet ciężkie choroby.
Imbir jest ważnym składnikiem wielu regionalnych potraw i napojów na całym świecie. W Anglii znanym jest piwo imbirowe, popularne dzięki serii książek o Harrym Potterze autorstwa J.K. Rowling. Szwedzi są znani z przepysznych ciasteczek imbirowych, a perfumy z imbirem są bardzo pożądane ze względu na jego pobudzający, cierpki i świeży zapach.
